مبتلايان به دمانس و بیماری آلزایمر اغلب خيلي آشفته اند و تغييرات سريع خلق را تجربه مي كنند.
عواملي مانند موقعيت هاي ناآشنا، سردرگمي، ملاقات با تعداد زيادي از افراد، سر و صداها، پرسيدن چندين سؤال به طور همزمان و به يكباره، درخواست انجام چندين كار كه براي آنان مشكل است، مي تواند منجر به چنين واكنش هايي گردند. فرد ممكن است گريه كند، برافروخته، بی قرار و عصباني شده يا لجبازی نمايد. ممكن است به كساني كه مي خواهند به او كمك كنند پرخاش نماید.
واكنش هاي تند و نا معقول ، شما و فرد مبتلا را را آشفته و فرسوده مي كند. اين واكنش ها به خصوص وقتي باعث آشفتگي مي شود كه فرد مبتلا لجباز و بهانه گير باشد. در این شرایط ، مراقبت کننده ممكن است آشفته شود.
آموختن چگونگي جلوگيري از رخ دادن واكنش هاي تند و یا کاهش تعداد دفعات آن كليد اصلي كنترل آنهاست. بنابراین به اولین رفتارهایی که ممکن است به واکنش تند تبدیل شود ، دقت کنید.
در ابتدا، بايد به طور كامل بپذيريد كه اين رفتارها واقعاً لجبازي و يكدندگي نبوده و در واقع واكنشي است كه فرد مبتلا به دمانس نمي تواند آن را كنترل كند.
بعضي علل رايج واكنش هاي تند عبارتند از :
- اجبار فرد مبتلا به تفكر در انجام چندين فعاليت در يك زمان (براي مثال همه كارهايي كه براي حمام كردن بايد انجام شود).
- سعي در انجام بعضي كارهايي كه ديگر از عهده فرد مبتلا بر نمي آيد.
- آشفته يا عصباني بودن مراقب.
- عدم تمايل بيمار به اقرار و ابراز ناتوانايى هايش (براي مثال ، اگر پزشك سؤالاتي بپرسد كه او نتواند پاسخ دهد، ممكن است پرخاشگرى نمايد).
- فشار آوردن بر بیمار جهت تعجیل در انجام کاری (برای فردی که هم اکنون آهسته تر فکر و عمل می کند).
- عدم درك انجام كارى که از او خواسته مى شود.
- عدم درك آنچه مي بيند يا مي شنود.
- خسته بودن (همه ما وقتي خسته مي شويم در وضعيت خوبي نيستيم).
- نداشتن احساس خوب.
- احساس نااميدي و يأس.
- با او مثل بچه ها رفتار كردن.