چكيده
هدف:در مطالعه حاضر، اثربخشي درمان شناختي – رفتاري گروهي در مراقبان خويشاوند مبتلايان به آلزايمر براي سلامت روان، احساس گناه و راهبردهاي مقابله با استرس آنها مورد بررسي قرار گرفت. روش :32 نفر از مراقبان داوطلب خويشاوند مبتلايان آلزايمر عضو انجمن آلزايمر ايران كه ملاك هاي ورود به پژوهش را دارا بودند به شيوه شركت كننده گيري در دسترس به عنوان شركت كننده ها انتخاب شدند. نوع مطالعه تجربي و طرح مورد استفاده در اين پژوهش، از نوع ژيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل بود. شركت كننده ها پس از اجراي پيش آزمون به صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. در مورد گروه آزمايش 14 جلسه 180 دقيقه اي درمان شناختي – رفتاري گروهي چند وجهي اجرا گرديد، اما در مورد گروه كنترل هيچ نوع مداخله اي صورت نگرفت. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه 21-DASS به منظور سنجش سلامت روان، پرسشنامه مقابله با شرايط پراسترس (21-CISS)، پرسشنامه احساس گناه و پرسشنامه مراقب به منظور سنجش احساس گناه بودند. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آمار توصيفي و آمار استنباطي (تحليل كوواريانس و تحليل كوواريانس چند متغيري) استفاده شد. يافته ها : نتايج حاصل نشانگر تفاوت معنادار بين گروه آزمايش و گروه كنترل پس از اجراي متغير مستقل بود (01/0<P). همچنين ميزان سلامت روان گروه آزمايش نسبت به پيش آزمون و گروه كنترل به طور معناداري افزايش يافته بود (899/280 = F و 001/0 = P) ، ميزان احساس گناه گروه آزمايش نسبت به پيش آزمون و گروه كنترل به طور معناداري كاهش يافته بود (75/103 = F و 001/0 = P) و راهبردهاي مقابله با استرس گروه آزمايش نسبت به پيش آزمون و گروه كنترل به طور معناداري تغيير يافته بود (841/26 = F و 001/0 = P). نتايج : درمان شناختي – رفتاري گروهي در مراقبان خويشاوند مبتلايان به آلزايمر، براي افزايش سلامت روان، كاهش احساس گناه و تغيير راهبردهاي مقابله با استرس آنها اثربخش است.
کلیدها: درمان شناختي رفتاري گروهي، سلامت روان، احساس گناه، راهبردهاي مقابله با استرس، مراقبان، مبتلايان به بیماری آلزايمر