تعیین کاربرد راهنمایی معنایی و آوایی در توانایی واژه یابی بیماران زبان پریش روان و آلزایمر

چکیده :

بیماران زبان پریش روان و آلزایمر در جنبه های درک و نامیدن ( فرایند واژه یابی) دچار اشکال می باشند. این تشابه در منطقه آسیب دو گروه بیمار فوق نیز وجود دارد، بطوری که در هر دو گروه مزبور ، آسیب در لوب گیجگاهی و آهیانه دیده می شود. با توجه به یکسان بودن منطقه آسیب و تشابه اختلال ارتباطی دو گروه بیمار برآن شدیم تا تاثیر ارائه راهنمایی معنایی و آوایی را در تسهیل فرایند واژه یابی و نامیدن ، جهت تشخیص افتراقی دو دسته بیمار فوق ( 5 نفر آلزایمر و 5 نفر زبان پریش روان) بررسی کنیم.

در پژوهش حاضر تاثیر دو نوع راهنمایی معنایی و آوایی در فرایند واژه یابی این دو گروه از بیماران ، با استفاده از آزمون نامیدن فارسی نیلی پور (1380) مورد بررسی قرار گرفته است.

یافته های حاصل از پژوهش نشان دهنده این مطلب است که بیماران مورد مطالعه به هر دو راهنمایی پاسخ مثبت می دهند؛ به این صورت که پاسخ های صحیح در بیماران زبان پریش روان با ارائه راهنمایی آوایی افزایش یافته و در گروه بیماران آلزایمر راهنمایی معنایی نقش اصلی را در تسهیل فرایند واژه یابی بر عهده دارد.

واژگان کلیدی : زبان پریش روان، آلزایمر، اختلال واژه یابی، راهنمایی آوایی، راهنمایی معنایی