شادیهای خود را تقسیم کنیم . شاید شما باور داشته باشید که از شادی های زندگی سهم ناچیزی داشته اید. با قبول این باور باید بخاطر داشته باشیم که هر یک از ما درگذر زندگی گاه و بیگاه مزه تلخ مشکلات و ناکامی هایی را چشیده ایم که ما را در تنگنا قرار داده و با این وجود روا این است که آنها را امری عمومی و عادی تلقی کنیم. بهای چندانی به آنها ندهیم و با نگاه مثبت به امکانات و سلامت خود چشم بدوزیم.
خود را خوشبخت تصور کنیم و منصفانه به پیرامون خود نظر داشته و اندیشه انسان های بیمار و درمانده جامعه نظیر همین بیماران مبتلا به آلزایمر را که هر لحظه از زندگی آنان با درد و رنج و مشکلات عدیده ای همراه است از یاد نبریم. یا افراد فداکاری چون مراقبین آنها را ببینیم که بعضی از آنها با وجود کهولت سن و مشکلات جسمی و روحی که خود آنها را نیازمند حمایت و مراقبت می کند با همت کم نظیر و باورنکردنی از بیماران مبتلا به آلزایمر خود صمیمانه پرستاری می کنند و به آنها آرامش و شادی می بخشند.
شایسته آن است ما در این امر انسانی رقیب و یا حداقل دنباله روی آنها باشیم و با اعمالی ساده همچون اهدای یک شاخه گل زیبا، یک لبخند پرمهر، یک آغوش گشوده مملو از محبت، یک قطره اشک شوق، یک نگاه عاشقانه، یک بوسه صمیمانه، یک فداکاری خالصانه، یک همدردی دلسوزانه، یک دیدار متواضعانه، یک ساعت سخاوتمندانه شادی های خود را با عزیزان نیازمند پیرامون خود قسمت کنیم و به شادی های خود هم قوام دهیم و از زیبایی های عمل خود لذت ببریم.
نوشته احمد حسنانی (مراقب)_ آذرماه 93