گاهي اوقات افراد مبتلا به بيماري هاي مغزي، بي حوصله و بي تفاوت مي شوند. آنها تنها مي نشينند و نمي خواهند كاري انجام دهند. ممكن است مراقبت از چنين افرادي راحت تر از بيماران بي قرار باشد اما مهم است كه به افراد بي توجهي نشود. همانند افسردگي، ما مطمئن نيستيم كه چرا بعضي از افراد مبتلا به بیماری آلزایمر، بي حوصله و بي انگيزه مي شوند. احتمال دارد كه اين حالت ناشي از تاثيرات بيماري بر مناطق خاصي از مغز باشد.
مهم است كه اين افراد حتي الامكان فعال باشند. افراد نياز دارند تا آنجا كه امكان دارد حركت كرده و ذهن و جسمشان را هر چه بيشتر به كار گيرند.
زماني كه كارها براي بيمار بسيار پيچيده مي شوند، كناره گيري و بي تفاوتي ممكن است شيوه فرد براي تطابق با اين مشكل باشد. اگر شما بر مشاركت او در انجام فعاليتي پافشاري نماييد، ممكن است باعث به وجود آمدن يك واكنش ناگوار و فاجعه آميز گردد. او را در انجام كاري شركت دهيد كه بتواند احساس آسودگي و راحتي كرده موفق شده و احساس ارزشمندي نمايد. از او بخواهيد كه كارهاي ساده را انجام دهد، او را به پياده روي برده و به موضوعات جذاب اشاره نماييد. موسيقي بنوازيد يا وي را به ماشين سواري ببريد.
اغلب به نظر مي رسد كه تحرك بدني، فرد را شاداب و سرزنده مي كند. زماني كه بيمار، انجام دادن فعاليتي را آغاز مي كند، ممكن است كمتر احساس بي حوصلگي نمايد. شايد امروز بتواند تنها يك سيب زميني پوست بكند. فردا ممكن است احساس كند كه مي تواند 2 سيب زميني پوست بكند. شايد بتواند باغچه را بيل بزند، حتي اگر براي 2 دقيقه هم بتواند اين كار را انجام دهد به تحرك وي كمك مي شود. اگر بعد از چند دقيقه فعاليت، آن را متوقف كند.
به جاي فشار آوردن به او براي ادامه كار، تمركز و توجه تان را بر اين نكته معطوف نماييد كه او چه كار مهمي را انجام داده و به خاطر انجام آن او را تشويق و تمجيد كنيد. گاهي اوقات زماني كه سعي مي كنيد فردي را فعال نماييد، ممكن است پريشان و مضطرب گردد. در اين صورت در عوض اهميت به اضطرابش، بر فعال بودنش تاكيد و تمركز نماييد.